Wszystko co musisz wiedzieć o podnoszeniu ciężarów.
Jak dwubój stał się dyscypliną olimpijską? Z czego się składa? Jakie są korzyści?
Praca ze sztangą to nie tylko siady i wyciskanie na ławeczce, to także zaawansowane i precyzyjne ruchy techniczne wymagające doświadczenia i skupienia.
Podnoszenie ciężarów staje się coraz bardziej popularne a trening siłowy nie brzmi już tylko jak dyscyplina przeznaczona wyłącznie dla wielbicieli siłowni i dużych gabarytów.
Jak dwubój stał się dyscypliną olimpijską?
Z czego się składa?
Jakie są korzyści?
Rwanie i podrzut - dwubój olimpijski
Dwubój olimpijski, jak sama nazwa podpowiada, składa się z dwóch boi - rwania i podrzutu.
Są to ruchy, które wykonują zawodnicy na pomoście ciężarowym, na sztandze olimpijskiej - waga sztangi męskiej wynosi 20 kg, natomiast damskiej 15.
Rwanie to płynny ruch, podczas którego sztanga musi znaleźć się nad głową, na zablokowanych stawach łokciowych, bez widocznego "docisku" siłowego sztangi. Ruch zaczyna się z pomostu, w szerokim, rwaniowym chwycie. Sztanga powinna minąć tułów, jak najbliżej ciała, oraz znaleźć się nad głową, lekko za uchem, tak aby ciężar sztangi opierał się na mięśniach pleców, a nie na ramionach, co nie powoduje przeciążeń oraz gwarantuje zdecydowanie większą stabilizację sztangi nad głową. Pełny ruch rwaniowy odbywa się do pełnego siadu, z którego zawodnik wstaje, aby pokazać stabilną pozycję sztangi nad głową.
Rwanie uznawane jest za najtrudniejszy ruch techniczny dwuboju, wymaga wielkiej precyzji, odpowiedniej dynamiki, mobilności, a wykonanie idealnego ruchu zależy od wielu niuansów - ułożenia stóp, odległości sztangi od ud i piszczeli czy pozycji wyjściowej.
Podrzut składa się z dwóch elementów. Pierwszym jest zarzut, czyli płynny ruch sztangi z pomostu na nasze barki. Pełny zarzut powinien być wykonywany do siadu. Jest to na pewno nieuniknione przy większym ciężarze sztangi. Ruch wykonuje się w chwycie podrzutowym, czyli mniej więcej na szerokość naszych barków. Drugim elementem jest wybicie sztangi z klatki piersiowej nad głowę, do wyprostowanych i zablokowanych w stawach łokciowych rąk. Tak jak w przypadku rwania, ruch zaliczany jako poprawny jest wówczas, gdy sztanga w żaden sposób nie zostanie "dociśnięta" siłowo a ciężar będzie stabilny nad głową. Wybicie może być wykonane "w nożyce", czyli taki układ, w którym jedna noga jest wykroczna, z palcami stóp skierowanymi na wprost, a druga - zakroczna, z lekko uniesioną piętą skierowaną na zewnątrz. Biodra nie są skręcone w żadną stronę, a kolana obu nóg lekko zgięte, aby zamortyzować przyjęcie sztangi z ciężarem nad głową. Drugim sposobem jest wybicie "na unik", które wymaga od zawodnika zdecydowanie większej mobilności niż przy pierwszej metodzie. Wybicie na unik polega na pionowym wyjściu w górę i wypchnięciu sztangi przy jednoczesnym, równym zejściu w dół i przyjęciu sztangi bez rozbijaniu nóg w przód i tył, jedynie lekko na boki, aby zachować stabilizację. Sztanga, przy obu metodach, powinna przede wszystkim zapierać się na mięśniach pleców i być kontrolowana przez zablokowane stawy kończyny górnej, gdy znajduje się nad głową.
Jak dwubój stał się dyscypliną olimpijską?
Podnoszenie ciężarów jeszcze zanim stało się osobną dyscypliną sportową stanowiło element przygotowawczy dla innych sportów olimpijskich, m.in. zapasów.
Wykorzystywana w walce dynamika, siła oraz technika była mocno związana z tą, którą stosowało się na sztandze.
Pierwsza wzmianka o podnoszeniu ciężarów sięga starożytności, ok. 3 600 r. p.n.e. i dotyczy chińskiego ciężarowca. Podczas panowania Cesarza Wu Ti z ok. 280 r. p.n.e. szeroko propagowane i nakazywane były ćwiczenia atletyczne i ruchowe a rozpowszechnione były takie dyscypliny jak łucznictwo, zapasy oraz podnoszenie ciężarów. Natomiast w Egipcie w grobowcu Bani Hassan odkryto malowidła przedstawiające ponad 400 scen zapasów oraz ciężarowców określone jako "Wielki Mecz Zapaśniczy".
Z kolei starożytni Rzymianie traktowali ciężary jako element treningowy i przygotowawczy dla legionistów, którzy mieli być sprawni i silni. Jednak ich słabość do sztuki cyrkowej spowodowała, że podnoszenie ciężarów zagościło także na arenie, obok szeregu innych atrakcji, takich jak walki gladiatorów czy wyścigów rydwanów.
„Żaden obywatel nie ma prawa być amatorem w kwestii treningu fizycznego.(…) Jaką hańbą jest dla człowieka starzenie się, nie widząc nigdy piękna i siły, do których zdolne jest jego ciało”.
Sokrates
Spadek zainteresowania tężyzną fizyczną oraz podnoszeniem ciężarów przypadł na czasy średniowieczne, co spowodowane było panowaniem zasad kościelnych, ascezą oraz umartwianiem się. Pomimo zakazów, biedniejsze warstwy społeczne oraz chłopi urządzali swoje własne igrzyska polegające na podnoszeniu różnych ciężkich przedmiotów oraz mocowaniu się na rękę.
Debiut podnoszenia ciężarów jako osobnej, niezwiązanej z zapasami, dyscypliny sportowej przypada na XVIII i XIX wiek. Lata 1860 - 1920 były okresem, w którym powstawały pierwsze kluby ciężarowe, formowały się zasady i pierwsze zawodnicze reguły tej dyscypliny. Podwaliny tez, jak dla większości dyscyplin, kładły się na kontynencie północnoamerykańskim oraz w Kanadzie. Natomiast w Europie pierwsze kluby powstały w Belgii i Francji.
Podnoszenie ciężarów obecne są w programie Igrzysk Olimpijskich od pierwszych Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1896 roku w Atenach.
Pierwsze mistrzostwa świata w podnoszeniu ciężarów odbyły się 28 marca 1891 roku. Uczestniczyło w nich zaledwie siedmiu atletów z sześciu krajów. Rozdano wówczas pierwsze medale w tej dyscyplinie sportu. Zawody toczyły się bez kategorii wagowych (...).
Pierwsze nowożytne Igrzyska Olimpijskie były jednymi z pierwszych zawodów amatorów podnoszenia ciężarów. Podobnie jak na Mistrzostwach Świata w Londynie przed pięcioma laty turniej rozgrywany był bez podziału na kategorie wagowe. Zawody w podnoszeniu ciężarów rozgrywane były jednak z podziałem na: podnoszenie jednorącz i oburącz (...).
Pod względem ilości zdobytych medali na Starym Kontynencie prym wiedli przedstawiciele Austro–Węgier, Niemcy, Francuzi, Egipcjanie i Amerykanie a po uzyskaniu niepodległości także Czesi i Estończycy. Reprezentanci tych państw zdobywali także medale Mistrzostw Świata. Okres ten to czas powstawania nie tylko Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów ale przede wszystkim komitetów narodowych. (...)
Jakie są korzyści?
Jak już opisywaliśmy wcześniej, od czasów starożytności ciężary były jednym z najważniejszych elementów przygotowawczych armii, gladiatorów oraz zapaśników. Wzmacniały ciało, dawały siłę oraz przygotowywały do znoszenia ciężkich obciążeń fizycznych podczas walki czy rywalizacji. Angażowały wiele partii mięśniowych i kształtowały sylwetkę.
Co zyskamy dzięki podnoszeniu ciężarów?
po pierwsze - sprawność! Nasze ciało zyska nowe super moce, takie jak eksplozywność czy dynamika. Będziemy szybsi, bardziej skoordynowani i mobilniejsi w stawach.
nową sylwetkę! Trening z obciążeniem nie tylko korzystnie wpływa na kształtowanie sylwetki, uwydatnienie poszczególnych partii mięśniowych i jędrność ciała ale i spala dużą ilość kalorii! Podczas intensywnej sesji ciężarowej nasz organizm ponosi ogromny wydatek energetyczny.
zaangażujemy wiele partii mięśniowych podczas jednej sesji treningowej - podczas rwania i podrzutu mobilizujemy do pracy praktycznie wszystkie partie ciała.
poprawną postawę ciała - ruchy w dwuboju wymagają od nas przybrania nienagannej postawy ciała oraz utrzymywania prostych pleców i napiętych mięśni brzucha.
wzmocniony core - wokół ruchów technicznych stosuje się wiele ćwiczeń pomocniczych i wzmacniających, które mają za zadanie trzymać w ryzach nasze plecy oraz wyrzeźbić mocny brzuch.
brak nudy - treningi dwuboistyczne to nie tylko rwanie i podrzut ale pełna gama ćwiczeń gimnastycznych czy plyometrycznych - wskoki na skrzynię, podciąganie na drążku czy stanie na rękach.
Zaintrygował Cię temat podnoszenia ciężarów? Sam chciałbyś zacząć dźwigać? Zależy Ci na korzyściach, które możesz zyskać dzięki takiemu systemowi treningowemu?
Poznaj naszą ofertę, przyjdź na pierwszy trening i trenuj z Mjollnir Wejghtlifting!
Mjollnir Team